گنج قارون نمی خوام

مال فراوون نمی خوام

جام جمشید جم و

تاج فریدون نمی خوام

بهر ما یه گوشه کوچیک این دنیا بسه

لقمه ای نان و گلیم کهنه ای ما را بسه 

بر هم نهاده می شود

پلکهای سربی خلوت

از شرم شنیدنِ

تیک تیک ساعت

غرق شدن،

محو صدا،

در آینه.

تو می آیی

لمس می کنم

قدکشیدن سایه ات

می بویم

عطر سبز وجودت

تو می آیی

واژه زاده میشود دوباره

واژه زاده میشود دوباره

مرتضی اسماعیلی

 

 

صد بار به سنگ کینه بستند مرا

از خویش غریبانه گسستند مرا

گفتند همیشه بی ریا باید زیست

آئینه شدم باز شکستند مرا 

تا حالا چند بار شکست خوردین و از اول شروع کردین

خیلی سخته. اما سخت تر از اون اینه که باید خودتون رو محکم و نترس نشون بدین.

تا اونی که همراه تونه احساس ترس نکنه

یه جورایی دارم زیر این بار خورد می شم

 

اگر چه درد من گفتن ندارد

کسی جزمن سراغ از من ندارد

کسی جز من شب مردابی اش را

لباسی از خزه بر تن ندارد

 

شکستندم به سنگی بی بهانه

پرستویی شدم بی آشیانه

پرازدرد و پر از دلواپسی ها

چه غمگین است روح این ترانه